Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ..


Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Στο βάθος κήπος»

Τον νοιάζεται ο Θεός τον άνθρωπό σου. Αν το καταλάβεις αυτό, κι αφήσεις να σε διαποτίσει αυτή η αλήθεια σαν μια σταγόνα λάδι, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ θα ηρεμήσεις για όλον τον κόσμο. Για τα σύμπαντα όλα. Για όλους τους αμαρτωλούς, τους μπλεγμένους και μπερδεμένους.
Αναρωτιέσαι πολλές φορές τι θα κάνει ο Θεός
με τον έναν, με τον άλλον. Ξέρει Αυτός. Κι αν δεις τα πράγματα έτσι, ησυχάζεις και λες «Δόξα τω Θεώ. Εσύ, Κύριέ μου, μπορείς και τους άσωτους να τους κάνεις σώφρονες, ταπεινούς και ωραίους και καθαρούς και περιποιημένους και αγνούς και γλυκύτατους και όμορφους και όμορφες. Εσύ τα αλλάζεις όλα. Ε, αυτό που μένει είναι να αλλάξεις, Κύριε, και μένα. Αυτό που μένει, Κύριε, είναι να με βοηθήσεις και μένα να καταλάβω πόσο πολύ άσωτος είμαι κι εγώ. Και να ζητήσω, Κύριε, μια συγγνώμη. Εστω από μέσα μου. Μια και ντρέπομαι να το πω δυνατά. Διότι έχω εγωισμό και δεν μπορώ».
Αν είχα τη δύναμη, θα ζητούσα συγγνώμη από όλους αυτούς που σε όλη μου τη ζωή ήθελα δήθεν να βοηθήσω και να τους κάνω καλούς. Και θα τους έλεγα: «Εγώ ήμουν πολύ πιο κακός από σένα. Εγώ ήμουν πολύ πιο αμαρτωλός από σένα. Πολύ πιο υποκριτής, ψεύτικος και νόθος. Φαντάσου. Δεν ήμουν ο ίδιος αληθινός και παρίστανα σε σένα τον αληθινό και ότι δήθεν θέλω το καλό σου».
Αλλά με τέτοιον τρόπο, φίλε μου, δεν πείθεις. Καταλαβαίνει ο άλλος τι ακούει. Καταλαβαίνει ο άλλος τι βλέπει. Κι αισθάνεται όχι αυτό που λες με τα χείλη σου, αλλά αυτό που γίνεται μέσα σου και εκπέμπεται από την ψυχή σου.
Ξέρεις τι είναι να κάτσεις στο δωμάτιό σου, σιωπηλός, και να προσευχηθείς γι' αυτόν που θες να βοηθήσεις; Τελείως, τελείως σιωπηλός. Μεγάλη υπόθεση. Κάποιος γνωστός μου το έζησε αυτό. Σκέψου, να προσεύχεσαι εσύ για κάποιον και ύστερα από λίγη ώρα να σε πάρει τηλέφωνο ο ίδιος και να σου πει: «Πήρα να σου πω ότι σε σκεφτόμουν αυτή την ώρα. Και νιώθω ξαφνικά πολλή αγάπη για σένα». Χωρίς να έχεις κάνει τίποτε άλλο εσύ, παρά μόνο προσευχή. Ούτε αναπάντητη στο κινητό ούτε μήνυμα. Καμία ανθρώπινη κίνηση. Αλλά προσπαθείς να αγγίξεις τον Θεό. Να γίνεις φίλος του Χριστού. Κι αν γίνεις φίλος Του, το πρώτο που θα σου πει είναι: «Τι θέλεις; Για πες μου τι θέλεις. Ζήτα μου να κάνω κάτι για σένα, να σε ευχαριστήσω». Και τότε λες: «Κύριέ μου, έχω αυτό τον άνθρωπο. Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς. Βοήθησε να καταλάβει πόσο τον αγαπάω». Και θα το κάνει αμέσως ο Χριστός. Ο τρόπος αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός.
Γι' αυτό δεν αλλάζει η κοινωνία. Γι' αυτό και ο Θεός, προς το παρόν, παρόλο που βλέπει ότι όλοι είμαστε τόσο άσωτοι, δεν μπορεί να μας αλλάξει. Γιατί είμαστε τόσο πεπεισμένοι ότι ξέρουμε το σωστό και ότι κάνουμε το καλύτερο του κόσμου. Μια τέτοια στάση σιγουριάς και αυτοδικαίωσης δεν επιδέχεται καμία θεία φώτιση.
Παρόλο που νιώθουμε καλοί άνθρωποι και παιδιά του Θεού, εντούτοις είμαστε «εις χώραν μακράν», δηλαδή μακριά από τον Θεό και μακριά νυχτωμένοι. Είναι τραγικό, είμαστε τόσο κοντά Του, μες στην Εκκλησία Του κι, όμως, είμαστε άσωτοι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου