Eἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με. Ὑπέστρεψαν δὲ οἱ ἑβδομήκοντα μετὰ χαρᾶς λέγοντες· Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου. Εἶπε δὲ αὐτοῖς· ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα. ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ. πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε, ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται· χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως ἐγένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου.
Κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων, «Οδός πάσης της γης» είναι ο θάνατος αδελφοί μου. Η ζωή που συνεχώς επιθυμούμε, είναι μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα του θανάτου ένα εύθραυστο παροδικό αγαθό. Ο θάνατος γεννιέται μαζί με την ζωή. Είναι θα λέγαμε ο πιο ανεπιθύμητος αλλά και ο πιο αχώριστος σύντροφος του ανθρώπου. Τον θάνατο που δεν τον έκαμε ο Θεός, αλλά μπήκε στον κόσμο με την αμαρτία, είναι πολύ πικρός μόνο και να τον θυμάται κανείς, γι αυτό είναι γραμμένο στην θεία γραφή. «Ω θάνατε ως πικρόν σου το μνημόσυνον». Τα δάκρυα και οι αναστεναγμοί αλλά κι όλα τα πλούτη του κόσμου δεν μπορούν να τον αναχαιτίσουν, καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να τον σταματήσει.
Και όμως ο θάνατος δεν είναι ανίκητος και αυτό μας το αποδεικνύει το γεγονός που μας ανέφερε το ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα.
Ο Χριστός, όπως μας λέγει ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς του οποίου την Ιερά μνήμη εορτάζουμε σήμερα, ακολουθούμενος από τους μαθητές Του αλλά και από πολύ κόσμο, πήγαινε να κηρύξει στην πόλη Ναΐν. Καθώς πλησίασαν στην πύλη της πόλεως, συνάντησαν μια νεκρική πομπή, μια χήρα μάνα να συνοδεύει το μονάκριβο παιδί της στην τελευταία του κατοικία, και μαζί της βέβαια αρκετός κόσμος αλλά κανείς δεν εύρισκε λόγια να παρηγορήσει την δυστυχισμένη εκείνη μάνα που μετά τον άνδρα της έθαβε και το μονάκριβο της παιδί. Όταν την είδε ο Ιησούς, τη σπλαχνίστηκε και της είπε «μην κλαις»· στη συνέχεια πλησίασε το σκήνωμα και είπε «νεαρέ, σε σένα μιλάω, σήκω!». Αμέσως ο νεκρός ανακάθισε και άρχισε να μιλάει, ο δε Χριστός τον έδωσε στην μητέρα του.
Με την Ανάσταση του υιού της χήρας της Ναϊν που είδαμε σήμερα, και τις Αναστάσεις που αναφέρονται στα ιερά Ευαγγέλια των άλλων Ευαγγελιστών της κόρης του Ιαείρου, του φίλου Του Λάζαρου, των νεκρών κατά την σταύρωση του Χριστού, όταν «πολλά σώματα των κεκοιμημένων, μετ? την έγερσιν αυτού εισήλθον εις την αγίαν πόλιν κα? ενεφανίσθησαν πολλοίς» και τέλος με την ανάσταση του Ιδίου του εαυτού Του, o Χριστός άνοιξε στην ανθρωπότητα την χρυσή πύλη της χριστιανικής ελπίδας και μας διδάσκει πως ο θάνατος είναι ένας ύπνος του σώματος και μια προσωρινή διάλυση, ώσπου η ψυχή να ξαναγυρίσει σε αυτό την ημέρα της κοινής ανάστασης . Μας διδάσκει ο Αναστημένος Χριστόςότι ο τάφος δεν είναι φθορά και απώλεια αλλά το κατώφλι που οδηγεί στην αθανασία και στην αιωνιότητα.
Μετά τα πάθη και την Ανάσταση ανεστράφησαν οι όροι, ο θάνατος πήρε μια καινούργια μορφή. Έγινε «Τέλος μεν των άθλων, αρχή δε του επάθλου» (Ισιδ. Πηλους). «Προ του Τιμίου Σταυρού Σου φοβερός ο θάνατος τοις ανθρώποις, μετά το ένδοξον πάθος, φοβεροί οι άνθρωποι, τω θανάτω» διότι κάθε βαπτισμένος Χριστιανός φόρεσε το αναστημένο σώμα του Χριστού. «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε» ψάλλει θριαμβευτικά η εκκλησία κατά την ώρα της βαπτίσεως.
Επομένως, κάθε Χριστιανός που είναι ενσωματωμένος συνειδητά στο σώμα της εκκλησίας δεν πρέπει να φοβάται τον θάνατο γιατί είναι ντυμένος με το αθάνατο σώμα του Χριστού. Ο Λόγος του Κυρίου Ιησού Χριστού μας δίνει ζωντανή ελπίδα, ότι όποιος πιστεύει στο Θεό δεν πεθαίνει αλλά «Μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν». Και η φωνή του Αποστόλου, ακούγεται και αυτή ως ένα παρήγορο μήνυμα σε εκείνους που πενθούν, ότι πρέπει να ξέρουν ποια είναι η αλήθεια της πίστεως για τους «κεκοιμημένους» και να μην λυπούνται, «ως οι λοιποί μη έχοντες ελπίδα».
Βέβαια το να μη λυπούνται οι άνθρωποι στο θάνατο είναι αφύσικο, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δάκρυσε για τον νεκρό Λάζαρο, δάκρυσε για τον θάνατο σαν ένα φοβερό γεγονός, και μια τραγική κατάσταση, που με την αμαρτία των πρωτοπλάστων μπήκε στη ζωή του ανθρώπων, όμως το να χάνονται, οι πιστοί και να καταποντίζονται στη θάλασσα της θλίψης και της απελπισίας, όχι μόνο δεν ταιριάζει, αλλά είναι άρνηση της πίστεως. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας συμβουλεύει για το θέμα αυτό λέγοντας τα εξείς «Όταν, λέει πεθαίνει ο άνθρωπος σου, δάκρυσε και πόνεσε, αλλά μην πέσεις σε απόγνωση και σε απελπισία, και προπαντός μην αγανακτήσεις με τον Θεό. Αλλιώς και εκείνον που απέθανε βρίζεις και τον Θεό εξοργίζεις και τον εαυτό σου βλάπτεις.» Για όσους δεν πιστεύουν και δεν έχουν ελπίδα και προσδοκία αναπαύσεως το μυστήριο και ο πόνος του θανάτου είναι η μεγάλη τραγωδία στη ζωή τους.
Ας ακούσουμε λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί όλοι εμείς όσοι πιστεύουν κι όσοι ολιγοπιστούν μπροστά στον τάφο, πως κάποτε, όπως και στον νεκρό γιό της χήρας στη Ναίν, ο Χριστός θα πει το παντοδύναμο πρόσταγμα «εγέρθητι» και τότε όλοι οι από αρχής μέχρι τέλος κεκοιμοιμένοι άνθρωποι θα αναστηθούν όπως διακηρύττομαι στο σύμβολο της πίστεως μας «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος, Αμήν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου